“Αφού έφτασε το βράδυ, οι ψυχές κατασκήνωσαν κοντά στον ποταμό Αμέλητα, του οποίου τα νερά δεν μπορεί να τα κρατήσει κανένα δοχείο”.

Πλάτωνος Πολιτεία, μύθος του Ηρός

Ο μύθος λαμβάνει την έννοια του “βραδιού” ως συγγενική προς την πλήρη πτώση της ψυχής. Πραγματικά, γύρω του υπάρχει σκοτάδι από την ροπή προς την ύλη και στέρηση του θεϊκού φωτός. Όπως λέει λοιπόν και ο Όμηρος ότι, όταν ο Ήφαιστος γκρεμίστηκε από τον Όλυμπο γύριζε ολημερίς και “την ώρα που έδυε ο ήλιος” έπεσε στην Λήμνο, που είναι ο έσχατος βυθός της ύλης, στον οποίον πραγματικά λιμνάζουν τα υλικά πάθη, έτσι και ο παρών μύθος, αποκαλύπτοντας την ροή των ψυχών εκ των άνω προς τον πυθμένα του κόσμου, με την έννοια ότι από την πιο φωτεινή περιοχή καταλήγει στην αντίθετή της, λέει ότι μόλις έφτασε το βράδυ η ψυχή κατασκήνωσε, με την έννοια ότι σπεύδει προς το σώμα τούτο, που είναι πραγματικά “σκήνος”, όπου η ζωή περιβάλλεται από σκοτάδια.
Ποιος είναι λοιπόν ο ποταμός Αμέλης που τα νερά του δεν μπορεί να τα κρατήσει κανένα δοχείο;
Είναι ο υγρός αέρας που ρέει γύρω από την γη και όλη η γύρω από την γη ρευστή και διαρκώς ρέουσα γένεση που δεν εχει κανένα τέλος. Και αυτό δηλώνει ότι κανένα δοχείο δεν τη συγκρατεί με την έννοια ότι καμιά μορφή δεν είναι ικανή να συγκρατήσει την φοβερή εκροή της γένεσης του είδους αυτού. Διότι, όπως κάθε δοχείο μορφοποιεί και σχηματοποιεί το υγρό που περιέχει, έτσι κάνει και η μορφή προκειμένου για όσα εισέρχονται στην περιοχή της γένεσης. Μου φαίνεται μάλιστα ότι και ο Τίμαιος συμφωνεί με τούτα, όταν λέει ότι οι ψυχές κλείνονται μέσα στο σώμα “σαν σε μεγάλο ποτάμι” παρομοιάζοντας και αυτός με ποταμό την διαρκή και ασταθή ροή των όντων που γεννιούνται εδώ…

Πρόκλου εις τας Πλάτωνος Πολιτείας