Ζούσε κάποτε ένας νέος που λεγόταν Αλεκτρυών. Ήταν στρατιώτης του Άρη, του θεού του πολέμου, έπινε μαζί με τον θεό, έπαιρνε μέρος στα γλέντια και συμμετείχε στις ερωτικές του περιπέτειες.
Όποτε ο Άρης πήγαινε στην Αφροδίτη για να διαπράξει μοιχεία, έπαιρνε μαζί του και τον Αλεκτρυόνα. Επειδή, λοιπόν, ο Άρης υποψιαζόταν ιδιαίτερα τον Ήλιο, μήπως τους δει από ψηλά και το πει στον Ήφαιστο, τον νόμιμο σύζυγο της Αφροδίτης, άφηνε πάντα έξω από την πόρτα τον νεαρό για να τον προειδοποιεί πότε ανατέλλει ο Ήλιος.
Κάποια φορά όμως ο Αλεκτρυών αποκοιμήθηκε και πρόδωσε άθελά του το πόστο του, κι ο Ήλιος γλίστρησε κρυφά κοντά στην Αφροδίτη και τον Άρη, που αναπαυόταν αμέριμνος, επειδή πίστευε πως ο Αλεκτρυών θα τον ειδοποιούσε, αν πλησίαζε κάποιος.
‘Ετσι ο Ήφαιστος, όταν έμαθε από τον Ήλιο τι γινόταν, τους συνέλαβε, αφού τους τύλιξε και τους παγίδευσε με χρυσό δίχτυ, δεσμό που είχε από παλιά επινοήσει γι΄αυτούς.
Όταν ο Άρης αφέθηκε ελεύθερος, θύμωσε πολύ με τον Αλεκτρυόνα και τον μετέτρεψε σε αλέκτορα- αλεκτρύονα- κόκορα μαζί με όλα του τα όπλα, δια τούτο και έχει ακόμη στο κεφάλι του το λοφίο του κράνους.
Γι’ αυτό και όπως λένε προσπαθεί ακόμη να απολογηθεί άσκοπα στον Άρη και όταν καταλάβει πως ο ήλιος πρόκειται να σηκωθεί, φωνάζει πολύ πιο πριν και προειδοποιεί για την ανατολή του!

Λουκιανός Όνειρος ή Αλεκτρυών

Η μορφοποιητική δύναμη του θεού Ηφαίστου δημιουργεί ένα κοινό δεσμό από δύο αντιτιθέμενα στοιχεία:
Τις γόνιμες δυνάμεις των αντιθέσεων του θεού του πολέμου, Άρεως και τα εναρμονιστικά στοιχεία της θεάς της Αρμονίας, Αφροδίτης.
Ο αλέκτωρ συμβολίζει την γονιμότητα ως κατεξοχήν εύτοκο ζώον.
Οι γόνιμες, ερωτικές ή άλλως αναπαραγωγικές δυνάμεις θα αποτελέσουν την βάση για την εκδήλωση των ηλιακών δυνάμεων, τελειοποιητικών της ανθρώπινης ψυχής.

Προκλος Εις τας Πλατωνος Πολιτείας

Τα τελευταία λόγια του Σωκράτη στον Φαίδωνα:

Χαρίστε ένα πετεινό στον Ασκληπιό.
Ψυχή μου φύγε ελεύθερη!
Τώρα γεννιέσαι!