Όπως ακριβώς οι ερωτικοί προχωρούν ξεκινώντας από το αισθητό κάλλος και καταλήγουν στην μία αρχή όλων των καλών και νοητών, έτσι ακριβώς και ιερατικοί, ξεκινώντας από την ομοιοπάθεια που έχουν όλα τα αισθητά και μεταξύ τους και με τις αόρατες δυνάμεις, κατανόησαν ότι όλα βρίσκονται μέσα σε όλα και έτσι συγκρότησαν την ιερατική, θαυμάζοντας που έβλεπαν ότι τα τελευταία βρίσκονται μέσα στα πρώτα, και τα πρώτα μέσα στα τελευταία, τα χθόνια στον ουρανό κατ’ αιτίαν και ουρανίως, και στη γη τα ουράνια γηίνως.
Γιατί όλα προσεύχονται σύμφωνα με την θέση που έχουν, και υμνούν τους ηγεμόνες ολόκληρων των σειρών είτε με νοητικό τρόπο είτε με λογικό είτε με φυσικό είτε με αισθητό.
Και το ηλιοτρόπιο κινείται με το μέρος του που είναι ευκίνητο και, αν κανείς κατά την περιστροφή του μπορούσε να το ακούσει να κρούει τον αέρα, θα αντιλαμβάνονταν ότι με αυτόν το ήχο απευθύνει στον Βασιλιά ένα ύμνο τον οποίο μπορεί να απευθύνει ένα φυτό.
Στη γη, λοιπόν, μπορεί να δει κανείς ήλιους και σελήνες με γήινο τρόπο, και στον ουρανό όλα τα φυτά, τους λίθους και τα ζώα να ζουν με ουράνιο και νοητικό τρόπο.
Έχοντας διαπιστώσει αυτά οι παλαιοί σοφοί, προσέφεραν σε κάθε ουράνια δύναμη διαφορετικά αντικείμενα και έτσι μέσω της ομοιότητας προσείλκυσαν τις θείες δυνάμεις στον θνητό τόπο.
Γιατί η ομοιότητα είναι ικανή να συνδέσει μεταξύ τους τα όντα. Διότι, αν κανείς θερμάνει από πριν ένα φιτίλι και το κρατήσει κάτω από το φώς του λυχναριού όχι μακριά από την φωτιά, θα το δει να ανάβει χωρίς να ακουμπήσει τη φωτιά, και θα δει το άναμμα του κατώτερου μέρους να ξεκινά από πάνω.
Ας φανταστείς, λοιπόν, ότι η προθέρμανση του φιτιλιού αντιστοιχεί στην ομοιοπάθεια όσων βρίσκονται εδώ κάτω με όσα βρίσκονται ψηλά, ότι το πλησίασμα και η κατάλληλη τοποθέτηση αντιστοιχεί στην χρησιμοποίηση των υλικών από την ιερατική στην κατάλληλη περίσταση και με τον κατάλληλο τρόπο, ότι η μετάδοση της φωτιάς αντιστοιχεί στην παρουσία του θείου φωτός σε όποιον μπορεί να μετέχει σε αυτό και το άναμμα στην θεοποίηση των θνητών και στην φώτιση των υλικών όντων, τα οποία κινούνται προς τα πάνω σύμφωνα με το θείο σπέρμα στο οποίο μετέχουν, όπως το φως του αναμμένου φιτιλιού.

Πρόκλος