Ακούστε! 

Στην πόλη δεν έλαβα ποτέ κανένα αξίωμα! Όμως μια φορά, με κλήρο, βγήκα βουλευτής, όταν πρυτάνευε η δική μου φυλή, η Αντιοχίς. Τότε που εσείς θέλατε να καταδικάσετε τους 10 στρατηγούς, γιατί δεν μάζεψαν τους ναυαγούς μετά την ναυμαχία στις Αργινούσες και επιμένατε να τους δικάσετε όλους μαζί, παράνομα, όπως αργότερα καταλάβατε. Και μόνο εγώ από όλους τους πρυτάνεις σας είπα πως δεν πρέπει να κάνετε τίποτα αντίθετο στους νόμους. Και ενώ οι ρήτορες ήταν έτοιμοι να με καταγγείλουν για να με συλλάβουν, κινδύνευσα, υποστηρίζοντας τον νόμο και το δίκαιο. Όλα αυτά συνέβαιναν όταν υπήρχε ακόμα δημοκρατία στην πόλη. 

Αλλά και όταν έγινε ολιγαρχία, οι Τριάκοντα μου είπαν να τους φέρω μαζί με άλλους τέσσερις τον τίμιο αλλά δημοκρατικό Λέοντα τον Σαλαμίνιο, για να τον σκοτώσουν. Τότε πάλι απέδειξα ότι δεν φοβάμαι τον θάνατο, αν είναι να πράξω κάτι άδικο και ανόσιο. Γιατί κι εκείνο το καθεστώς, παρ’ όλη την ισχύ του, διόλου δεν με φόβισε. Έτσι, ενώ οι άλλοι τέσσερις πήγαν στην Σαλαμίνα και έφεραν τον Λέοντα, εγώ πήγα στο σπίτι μου! 

Κι αν σε λίγες μέρες δεν έπεφτε η εξουσία τους απ’ την επανάσταση του Θρασύβουλου, θα είχα πεθάνει. 

Τότε μόνο θα ευτυχήσουν οι πολιτείες των ανθρώπων, όταν κυβερνήσουν οι φιλόσοφοι… ή φιλοσοφήσουν οι κυβερνήτες…

Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους