Οιδίπους: εκ των οιδημάτων των ποδών του (οίδημα: πρήξιμο + πους: πόδι).
Οίδημα: φούσκωμα, διαστολή.

Αντιγόνη (Αντί+γένος).

Γένος: Η γενιά, η ιστορία της ψυχής ή της ανθρωπότητας.

Τα μέρη του ποδιού, το οποίο είναι το κινητικό μέσον του ανθρωπίνου σώματος (μηρός, γόνατο, κνήμη, σφυρά, άκρος πους) στην Μυθολογία συμβολίζουν τις κινητικές ή άλλιώς τις εξελικτικές δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής.
Με τα διεσταλμένα σφυρά η Μυθολογία υπαινίσσεται τις διευρυμένες δυνάμεις της ψυχής.
Ο Οιδίπους χάνει το φως του, διότι ακολουθεί μια άλλη τελειότερη κατάσταση της ψυχής, απομακρυνόμενος από το κατ’ αίσθησιν ωραίο και τοποθετεί τη νόηση του πάνω από κάθε ορατή και φαινομενική αρμονία, υψώνει μάλιστα τον νου της ψυχής του προς την αόρατη και πραγματική υπαρκτή αρμονία και οδηγείται στην αληθινή ωραιότητα.
Οι μυθοπλάστες δικαιολογημένα λένε ότι τυφλώθηκε εκείνος που αγαπά την θέαση τέτοιων πραγμάτων στον κόσμο, αυτός που από τα φανερά πράγματα και τις απεικονίσεις ανυψώθηκε προς την απόκρυφη για τις αισθήσεις μας θέαση.
Τον οδηγεί η Αντιγόνη, (αντί+γένος) εκείνη που αντιτίθεται στο γένος, εκείνη που υπερασπιζόμενη τους αιώνιους νόμους με το ακαταδάμαστο φρόνημά της και με την αυτοθυσία της υπερβαίνει το “γένος” της, εκδηλώνει δηλαδή δυνάμεις πέραν του συνήθους ορίζοντος των θνητών.
Ο Οιδίποδας και η Αντιγόνη αποτελούν σύμβολα εξελιγμένων ψυχών που περαιτέρω τελειοποιούνται, ο Οιδίποδας δια της εγκαθιδρύσεως της οράσεως-νοήσεώς του στο νοητό, πέρα από κάθε αισθητή πραγματικότητα (τύφλωση), η Αντιγόνη δια της υπερβάσεως του θνητού πεδίου (Αντί+ γένος) με την προσφορά της ζωής της για την υπεράσπιση των αιωνίων νόμων.

Στον ρόλο του Οιδίποδα ο Ραδάμανθυς Αναστασάκης