“Ο άνθρωπος είναι ένα ουράνιο φυτό που έχει τις ρίζες του στον ουρανό”.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο αισθητός κόσμος είναι το είδωλο, δηλαδή η ανεστραμμένη εικόνα του νοητού κόσμου.
Σε αυτήν ακριβώς την λογική της αντιστροφής υπακούει ο τρόπος της διήγησης του πλατωνικού Τιμαίου. Έτσι, η διήγηση αρχίζει από την περιγραφή του σωματοειδούς μέρους του ορατού σύμπαντος, συνεχίζεται με την περιγραφή της ψυχής του σύμπαντος και ολοκληρώνεται με την περιγραφή του νου του σύμπαντος, δηλαδή του νοητού ουρανού (Σώμα-Ψυχή-Νους). Ο ανεστραμμένος τρόπος της διήγησης επιλέχθηκε από τον Πλάτωνα, διότι ο άνθρωπος κατανοεί οίον εξ υπτίας, δηλαδή σαν να είναι ξαπλωμένος ανάσκελα, τον νοητό κόσμο και, ως εκ τούτου, η ανεστραμμένη αυτή διήγηση είναι η πλέον οικεία προς αυτόν.
Με αυτή την έννοια, στην ανεστραμμένη ανθρώπινη ψυχή αναλογεί ένας παρόμοιος ανεστραμμένος τρόπος διήγησης, δηλαδή ένας εικώς λόγος, ο οποίος θα την αναγάγει σταδιακά εκ των κάτω, δηλαδή εκ του ορατού σώματος του σύμπαντος προς τα άνω, δηλαδή προς την κατανόηση της αόρατης ψυχής του σύμπαντος και, περαιτέρω, προς τη σύλληψη του αόρατου συμπαντικού νου.
Πώς, όμως, ο άνθρωπος θα ανορθωθεί από την ύπτια θέση στην οποία ευρίσκεται, στην όρθια θέση, προκειμένου, στη συνέχεια, να προβεί στη θέαση του αόρατου σύμπαντος;
“Σε εκείνον, όμως, που έχει επιδοθεί με προθυμία στην αγάπη της μάθησης και στην ορθή γνώση της αλήθειας, καλλιεργώντας κυρίως αυτό το μέρος του εαυτού του, έτσι ώστε να γνωρίζει με ορθό τρόπο τα αθάνατα και τα θεία όντα, εφόσον μεν προσεγγίσει την αλήθεια, τότε, είναι απόλυτη ανάγκη να μην υπολείπεται κανένα μέρος του εαυτού του από την μέθεξη στην αθανασία, όσο αυτό είναι δυνατόν στην ανθρώπινη φύση· εφόσον φροντίζει πάντοτε το θείον, διατηρώντας τον συνδεδεμένο με αυτόν δαίμονα σε ευταξία, τότε είναι εξαιρετικά ευδαίμων. Για κάθε άνθρωπο, ένας είναι ο τρόπος φροντίδας: να αποδίδει σε κάθε ένα μέρος τού είναι του τις τροφές και τις κινήσεις που του αρμόζουν. Συγγενείς κινήσεις προς τη θεία μοίρα που βρίσκεται μέσα μας, είναι τα διανοήματα και οι περιφορές του σύμπαντος. Αυτές λοιπόν πρέπει να ακολουθεί ο καθένας μας, προσπαθώντας να επαναφέρει τις περιφορές που διαστρεβλώθηκαν μέσα στον εγκέφαλό μας τη στιγμή της γέννησής μας, μέσω της πλήρους κατανόησης της αρμονίας και των περιφορών του σύμπαντος, έτσι ώστε ο καθένας να εξομοιώσει το λογιστικό μέρος του που κατανοεί, με το αντικείμενο που κατανοείται-το σύμπαν- σύμφωνα με την αρχική του φύση, και, αφού το εξομοιώσει, να κατακτήσει τον τελικό σκοπό της άριστης ζωής, που έχουν προδιαγράψει οι θεοί, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον”.
Πλάτωνος Τίμαιος
Πρόκλου εις τον Πλάτωνος Τίμαιον
