Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΩΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΨΥΧΗΣ!

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΑΡΧΑΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ – ΔΡΑΜΑΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ.

Παρουσίαση – διδασκαλία σέ μετάφραση ὄλων τῶν τραγωδιῶν ΑΙΣΧΥΛΟΥ – ΣΟΦΟΚΛΗ – ΕΥΡΙΠΙΔΗ

Κάθαρσις τῆς Ψυχῆς μέσω τοῦ Θεάτρου! 

Η τραγωδία είναι δραματικό είδος ποιητικού λόγου που εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Η Μούσα που την αντιπροσωπεύει είναι η Μελπομένη. Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης στο έργο του Περί Ποιητικής, δίνει τον εξής ορισμό της τραγωδίας:

«Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»

«μίμησις πράξεως». Ο Αριστοτέλης θεωρούσε την τραγωδία σαν το ύψιστο είδος καλλιτεχνίας. Πρόκειται για την μεταφορά στην σκηνή μιας ανθρώπινης πράξεως. Αντίθετα ο δάσκαλός του, Πλάτωνας, υποστήριζε ότι πρόκειται για μίμηση των συναισθημάτων που προέρχονται από την απομίμηση μιας πράξεως, δηλαδή η τραγωδία για τον Πλάτωνα, ήταν «μίμηση της μίμησης» η οποία ξέφευγε από την πραγματικότητα.

«μέγεθος ἐχούσης». >Η τραγωδία θα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, πρέπει το μέγεθός της να είναι κανονικό, ούτε μικρό ώστε να μην μπορεί να αποδώσει όλα τα νοήματα, αλλά ούτε και μεγάλο που να προκαλεί ανία στον θεατή.

«κάθαρσιν» Είναι απαραίτητο ο θεατής να «καθαίρεται» από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη του δράματος. Γι’ αυτό ο ήρωας θα πρέπει να διαλεχτεί με μεγάλη προσοχή, δεν πρέπει να είναι κακός και ανέντιμος, γιατί ο θεατής θεωρεί αναπόφευκτη την τιμωρία του και δεν συμπάσχει. Δεν πρέπει να είναι αδιάβλητος και εξαίρετος γιατί ο θεατής οργίζεται με τους θεούς, όταν ο ήρωας δεινοπαθεί χωρίς να φταίει. Ο ήρωας, πρέπει να είναι σαν τον «Οιδίποδα», ο οποίος είναι ένας άνθρωπος με πολλές διακυμάνσεις στον χαρακτήρα του, είναι καλός, δίκαιος, θρασύς, καχύποπτος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος.

Διδασκαλία μονολόγων καί σκηνῶν σέ ἀρχαῖο κείμενο καί μετάφραση.

Στήν μορφή θεατρικοῦ Ἀναλογίου παρουσιάζονται καί ὃλες οἱ ραψωδίες τῆς Ἰλιάδος καί Ὀδυσσείας.

Διαβάζουμε καί παίζουμε τά ἱερά κείμενα.

ΑΙΣΧΥΛΟΥ
Πέρσαι – Επτά επί Θήβας Ικέτιδες – Προμηθεύς Δεσμώτης – Ορέστεια: Αγαμέμνων – Χοηφόροι Ευμενίδες.

ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ
Αντιγόνη – Ηλέκτρα Τραχίνιαι – Φιλοκτήτης Αίας – Οιδίπους Τύραννος, Οιδίπους Κολωνώ.

ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ
Άλκηστις – Ανδρομάχη – Βάκχαι – Εκάβη Ελένη – Ηλέκτρα – Ηρακλείδαι – Ηρακλής Μαινόμενος – Ικέτιδες – Ιππόλυτος – Ιφιγένεια εν Αυλίδι – Ιφιγένεια εν Ταύροις Ίων – Κύκλωψ – Mήδεια – Ορέστης Ρήσος- Τρωάδες- Φοίνισσαι.

Οἰ μαθητές πού ἐπιθυμοῦν θά παρουσιάσουν στό τέλος τοῦ ἔτους μονολόγους ἤ σκηνές σέ ἀρχαῖο θέατρο.