Τα 20 χρόνια της απουσίας του Οδυσσέα, η Πηνελόπη, μόνη, όμορφη και βασίλισσα καθώς ήταν, προσέλκυσε πολλούς ευγενείς μνηστήρες που επιθυμούσαν να την παντρευτούν και να ανακηρυχθούν άρχοντες της Ιθάκης.
Στην αρχή, η Πηνελόπη τους αγνοούσε, όταν όμως οι μνηστήρες άρχισαν να την πιέζουν, αναγκάστηκε να δηλώσει ότι θα διαλέξει έναν από αυτούς, όταν θα τελειώσει το σάβανο που έπλεκε για τον πεθερό της Λαέρτη.
Η Πηνελόπη, που δεν επιθυμούσε βέβαια να ξαναπαντρευτεί, έπλεκε το σάβανο την ημέρα και το ξήλωνε την νύχτα. Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, κατά τα οποία οι μνηστήρες έτρωγαν και λεηλατούσαν την περιουσία του Οδυσσέα, μέχρι που κάποια υπηρέτρια την πρόδωσε.
Τότε πάλι αναγκάστηκε να ανακηρύξει αγώνα τοξοβολίας, για να παντρευτεί τον νικητή.
Εκείνη όμως ήταν και η στιγμή που επέστρεψε ο Οδυσσέας, φόνευσε τους μνηστήρες και ξανακέρδισε τη συζυγική του ακεραιότητα.

Πηνελόπη, η σύζυγος του Οδυσσέα.
Το όνομά της συνδέεται με τη μυθική αφήγηση για τον ιστό (πήνη, πηνίον), η Υφάντρια, βλ. Ομήρ. Οδ.
πήνη, ἡ, I. κλωστή στην κουβαρίστρα ή στη σαΐτα του αργαλειού, υφάδι, ο ιστός.
II.καλάμι ή μασούρι, όπως το πήνιον.
πηνίον, Δωρ. πανίον[ᾰ], τό
κουβαρίστρα ή μασούρι πάνω στο οποίο τυλίγεται το υφάδι.

Η μυθολογία, με το σάβανο του Λαέρτη, του πατέρα του Οδυσσέα, υπαινίσσεται τις μεταμορφωτικές δυνάμεις του θανάτου. Ο θάνατος στην μυθολογία είναι σύμβολο μιας μεταμορφωτικής διαδικασίας που συντελείται στην ανθρώπινη ψυχή.
Η αναφορά δε του πατέρα ανάγει τον συμβολισμό στα πατρικά αίτια, τα γεννητικά στοιχεία, συγκροτητικά της ανθρώπινης ψυχής.

Για την επιστροφή της ψυχής στην πατρίδα της, το Νοητόν, απαιτείται η “ύφανση” του αθάνατου Πνευματικού Οργανισμού, που θα στηριχθεί στην μεταμόρφωση των δυνάμεων που την συνεκρότησαν.

Όπως όλα τα θειότατα μυστηριακά θέσμια, έτσι και η ύφανση ή άλλως δόμηση του άφθαρτου για την ψυχή σώματος, του αθάνατου Πνευματικού Οργανισμού, υπάγεται στην επιστασία της θηλείας φύσεως!