Η διαλεκτική, πέρα απ΄ όλα τα υπόλοιπα, είναι και τέχνη και μαγεία.
Είναι η τέχνη που μαγεύει με αποτέλεσμα την συμμετοχή σε έναν ψυχικά ερωτικό διάλογο, είναι απρόσωπη και προσωπική ταυτόχρονα ερωτική συνομιλία, πνευματική συνουσία:
ΜΕΝ. Άκουγα Σωκράτη, και πριν σε συναναστραφώ πως εσύ δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά και ο ίδιος να βρίσκεσαι σε απορίες και τους άλλους να κάνεις να απορούν· και τώρα, όπως μου φαίνεσαι, μου κάνεις μάγια και με ποτίζεις φίλτρα και στ’ αλήθεια μου απευθύνεσαι με εξορκισμούς, ώστε να έχω πλημμυρίσει απορίες.
Και εντελώς μου φαίνεσαι, αν επιτρέπεται και ένα αστείο, πως μοιάζεις πάρα πολύ και στη μορφή και στα άλλα με την πλατειά εκείνη νάρκη της θάλασσας.
Γιατί κι’ αυτή, σ’ όποιον την πλησιάζει και την αγγίζει, προκαλεί μούδιασμα και εσύ νομίζω τώρα κάτι τέτοιο έχεις κάνει σε μένα [με νάρκωσες]. Αλήθεια, εμένα τώρα και η ψυχή μου και το στόμα μου είναι ναρκωμένα και δεν είμαι σε θέση να σου απαντήσω.
Και όμως άπειρες φορές έχω κάνει πάρα πολλούς λόγους για την αρετή και μπροστά σε πολλούς, και πολύ καλά μάλιστα, όπως νόμιζα. Μα τώρα δεν μπορώ να πω, ούτε το παραμικρό, τι είναι.
Καλά σκέπτεσαι, νομίζω, που δεν ταξιδεύεις και δεν απομακρύνεσαι από εδώ· γιατί αν ξένος σε άλλη πόλη κάνεις τέτοια πράγματα, γρήγορα θα σε έπιαναν ως μάγο.
ΣΩ. Είσαι παμπόνηρος, Μένων, και παρά λίγο να με ξεγελούσες.
ΜΕΝ. Γιατί αυτό, Σωκράτη;
ΣΩ. Καταλαβαίνω για ποιο λόγο μου έκανες την παρομοίωση.
ΜΕΝ. Για ποιόν φαντάζεσαι, λόγο;
ΣΩ. Για να σε παρομοιάσω και εγώ με τη σειρά μου. Το ξέρω, όλοι οι όμορφοι χαίρουν με τις παρομοιώσεις. Γιατί τους συμφέρει· επειδή των όμορφων και οι παρομοιώσεις είναι, νομίζω, όμορφες.
Αλλά δεν θα σου ανταποδώσω την παρομοίωση. Όσο για μένα, αν η νάρκη που είπες, όντας η ίδια ναρκωμένη, ναρκώνει και τους άλλους, τότε της μοιάζω· αλλιώς όχι.
Γιατί δεν ρίχνω τους άλλους σε απορίες την ώρα που εγώ είμαι έξω απ’ αυτές, αλλά απορώντας ο ίδιος περισσότερο από κάθε άλλον, έτσι κάνω και τους άλλους να απορούν.
Και τώρα για το ζήτημα τι είναι αρετή, εγώ δεν ξέρω, εσύ όμως πρώτα ίσως ήξερες, πριν με αγγίξεις, τώρα όμως μοιάζεις με άνθρωπο που δεν γνωρίζει.
Πλάτωνος Μένων
